اخلاق در مرمت

Ethics in the Restoration

مرمت، اقدامی است که رابطه بین اثر و مرمت­گر (انسان) را مشخص میسازد. مرمت­گر، انسانی است متخصص و هنرمند که نگاه عمیق به تاریخ دارد و مهمتر آن­که امروزییست و انسانی معاصر. او را جاذبه عشق به تاریخ، هنر و بالاتر از همه انسان به این کار کشانده است. او انسان بی­تفاوتی نیست و نگاهش به اثر تاریخی از روی شناخت و عشق است و این عشق است که انگیزه­ایست برای شناخت او و رابطه او با اثر رابطهای عاشقانه، عالمانه و هنرمندانه است.

 Read more to go and do not forget to comment

 مرمت پیش از آنکه یک حرفه باشد، ترضیه روح و طلب رضای خداوند است. به گفته متفکری، مرمت ماموریتی است که پیش از آنکه نبوغ بخواهد شناخت می­خواهد، بردباری می­طلبد تا باروری، وجدان می­خواهد تا هیجان، شرافت می­خواهد تا تحصیل منفعت، در این وادی نباید به دنبال کسب و کار بود، بلکه باید خود را وقف کرد. مرمت تواضع می­طلبد، خودخواهی و منیت برای این کار آفت است. آن روزی که مرمت تمام شود و نیت مرمت­گر در آن رنگ گیرد و انعکاس یابد، اثر شخصیت می­بازد. مرمت­گر باید طوری عمل کند که کار او تاریخ را به بیان آورد و آن را تدوام بخشد. کار او تداومی تاریخی و استمراربخشیدن به آن است. بیش از هرچیز، مرمت­گر امانت­داری پرهیزکار است. آنچه دردست او است امانتی است که با درستی و صداقت باید به نسل بعد بسپارد.مرمت­گر چهره­ای چندبعدی دارد: 

او عالمی است که از تمام امکانات روز در کار خود بهره می­برد.

او مورخ هنر است برای آن­که اثر را بتواند در جریان هنری که در آن به­وجود آمده قرار دهد و آن­را درک کند.

او هنرمندی خلاق است که از طریق کشف و شهود، آن بخش­های به اجرا درنیامده و یا از بین­رفته را بتواند دریابد و پیدا کند.

او باید منتقدی هنری باشد برای آن­که بتواند ارزش­های آن را قضاوت کند که همین خود رابطه او با اثر را مشخص می­سازد و در اتخاذ روش­ها و راه­های مرمتی، اثر قطعی می­گذارد.
مرمت­گری در عین­حال، نوعی ریاضت­کشی است، خلق و خوی صنعت­گران سنتی را می­طلبد که وجود خود را در اثر ذوب می­کند و آنچه می­آفریند ندا اداست که اصالت فطری انسان است و تدوامی است از حرکت انسان متعالی در تاریخ. جمع یک چنین شرایطی در وجود یک فرد، دلیل عدم دستیابی به مرمت­گران کامل است. از همین جهت توصیه می­شود افرادی که نتوانند این شرایط را تحصیل کنند و در وجود ایشان یک چنین زمینه و عطشی فراهم نباشد، به این وادی پانگذارند.   

مرجع: "از سخنان ارزشمند  دکتر شیرازی در مورد اخلاق در مرمت" 

گردآورنده: علی سخن پرداز سال  ۱۳۸۸